czwartek, 9 maja 2013

rozdział 23

          Ostatnich siedmiu dni tak jakby nie było. Właściwie były, ale nie dla mnie i z pewnością nie były najlepszymi dla mojej rodziny. Przez ostatnie cztery dni leżałam w śpiączce, straciłam bardzo dużo krwi w wyniku silnego krwotoku. Potrzebne było przetoczenie krwi i z tego, co wiem nie mogła być to krew moich rodziców. Było to dla mnie dziwne, a jeszcze większą dezorientację wzbudziło we mnie zachowanie moich rodzicieli. Jednak przez te trzy dni po wybudzeniu nie miałam siły się dowiadywać co jest tego przyczyną, aż do dziś. Skorzystałam z chwili, gdy nie było ich w pobliżu. Podejrzewam, że nie było ich nawet na terenie szpitala. Podeszłam pod drzwi mojego lekarza prowadzącego, wcześniej sprawdzając jego imię i nazwisko w karcie pacjenta przypiętej do mojego łóżka. Zapukałam trzy razy w drzwi z ciemnego drewna, po czym usłyszałam "proszę". Nacisnęłam srebrną klamkę i niepewnie zajęłam miejsce naprzeciwko lekarza.
- W czym mogę pomóc? - do moich uszu dobiegł zachrypnięty głos starszego mężczyzny.
- Chciałabym się dowiedzieć dlaczego dostałam krew kogoś zupełnie obcego? Dlaczego nie mogliście jej wziąć od moich rodziców?
Zamiast odpowiedzi usłyszałam cichy śmiech lekarza, jednak kiedy zauważył moją dezorientację zaczął mówić.
- Kochanie, takie rzeczy wiedzą już dzieci w podstawówce. Zazwyczaj dzieci adoptowane mają inną grupę krwi, niż ich przybrani rodzice i tak też było w waszym przypadku. 
- Dzieci adoptowane? Chce mi pan powiedzieć, że jestem adoptowana? - krzyknęłam, po czym wybiegłam z gabinetu. W tle usłyszałam tylko "przepraszam. Nie wiedziałem, że nie wiesz". Wróciłam do swojej sali. Położyłam się do łóżka. Leżałam w bezruchu przez kilka minut. Szok ogarnął moje ciało. Nie mogłam się ruszyć. W drzwiach nagle stanął Zayn. Przestałam patrzeć w tamtą stronę. Nie chciałam, żeby widział, że płaczę. Spuściłam wzrok w dół i zaczęłam udawać, że czytam gazetę. 
- Natala, możemy pogadać? - usłyszałam jego głos.
- Nie mamy o czym.
- To ważne.
- Jestem teraz zajęta, nie widzisz? - warknęłam.
- Czym?
- Czytam! - wskazałam ręką gazetę leżącą na moich kolanach.
- Nie wspominałaś, że umiesz czytać do góry nogami - zaśmiał się - proszę - dodał po chwili.
- Dobra, ale nie tu - zmierzyłam wzrokiem pomieszczenie, tym samym dając mu do zrozumienia, że nie chcę aby moje wścibskie "koleżanki" były świadkami naszej konwersacji. Wstałam i zmierzyłam w stronę szpitalnej restauracji. Tam zajęliśmy miejsce przy wolnym stoliku. Przez pierwszą chwilę żadne z nas nie potrafiło się odezwać. Zayn patrzył cały czas na mnie, gdzie ja z zaciekawieniem obserwowałam szpitalne serwetki.
- Tak mi przykro - zaczął.
- Harry wie? - zapytałam dalej patrząc w stół.
- Nie.
- Chciałabym, żeby tak zostało.
- Ale..
- Nie ma żadnego ale - przerwałam mu - tak będzie lepiej - spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się niepewnie. Chciałam tym go przekonać do mojej decyzji.
- Dobrze. Co u Ciebie? Jak się czujesz? 
- Po za tym, że moi rodzice nie są moimi rodzicami to wszystko w porządku.
Zdezorientowana mina Zayna mówiła sama za siebie, nie musiał odpowiadać. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał przed chwilą. Nie chciałam przedłużać tej niezręcznej ciszy więc postanowiłam się odezwać, jednak coś, a raczej ktoś mi na to nie pozwolił. Poczułam czyjeś dłonie na swojej twarzy, a dokładniej dłonie, które zakrywały mi oczy. Położyłam swoją rękę na jego, lecz dalej "tego kogoś" nie rozpoznałam. Kiedy nieznajomy zaczął się śmiać od razu wiedziałam kto to.
- NIALLER! - wydarłam się na całą restaurację, po czym szybko wtuliłam się w silny tors chłopaka.
- A ten co ma taką grobową minę? - Horan wskazał palcem na Zayna, kiedy się od niego odkleiłam.
- Ja, ja... - zaczął Mailk - ja zostawię was samych. Niall nie czekając długo zajął miejsce Zayna, uprzednio klepiąc go w plecy, kiedy ten opuszczał pomieszczenie.
- Więc powiesz mi o co chodzi? - wyszczerzył się.
- Jasne, ale obiecaj, że nikomu nic nie powiesz.
- obiecuję - podniósł jedną rękę do góry, a drugą przyłożył do serca na znak przysięgi. Jakąś godzinę zajęło mi opowiedzenie mu wszystkiego, od początku do końca. Od sytuacji na lotnisku, w której miał swój udział Harry, aż do dnia dzisiejszego, poprzez poronienie. Wiedziałam, że Horan jest taką osobą, której mogę powiedzieć wszystko, dosłownie wszystko,a on nikomu nie powtórzy ani słowa. Od początku budził we mnie pozytywne uczucia. Jego postawa fizyczna sprawia sympatyczne wrażenie. Kiedy Nialler siedział naprzeciwko mnie z miną podobną do tej, którą miał niedawno Zayn nie wiedziałam, co mam powiedzieć, kiedy skończyłam swój monolog. Niall słuchał mnie uważnie, nie przerywając mojej wypowiedzi, jedynie niekiedy potrząsał twierdząco głową na znak, że mnie słucha.
- To wszystko - uśmiechnęłam się niepewnie, kiedy Niall dalej siedział nieruchomo.
- Niewiarygodnie - szepnął jakby sam do siebie, po czym wyciągnął ręce w moją stronę i oplótł nimi moje dłonie - damy sobie radę, rozumiesz? Razem damy sobie radę.


życzcie mi powodzenia w pisaniu wypracowania o szanownym panu Andrzeju Kmiciciu i czytaniu tej jakże "interesującej" lektury :(

pytania:

Obserwatorzy